Raport „Polska Rodzina z cukrzycą” opracowany przez Stowarzyszenie Edukacji Diabetologicznej, Fundację Zdrowie i Edukację Ad Meritum wskazuje, że statystycznie mała grupa (7%) badanych osób z cukrzycą typu 1 deklaruje że często rozmawia z osobami bliskimi o swojej chorobie. Prawie 37%z nich robi to bardzo rzadko, a 4% badanych nigdy nie porusza tego tematu. Wśród chorych z cukrzycą typu 2 rzadko z bliskimi o chorobie rozmawia, aż 44% badanych.
Według danych Światowej organizacji Zdrowia na całym świecie na cukrzycę cierpi ponad 422 miliony osób. Jak wynika z raportu „Polska Rodzina z cukrzycą” w Polsce na cukrzycę choruje około 3 mln osób, przy czym prawie 1 milion osób o tym nie wie – choroba nie została u nich do tej pory zdiagnozowana i nie jest leczona. Skala zachorowalności z roku na rok zwiększa się. Od lat mówi się o cukrzycy jako chorobie cywilizacyjnej, która przyjęła skalę epidemii. Niestety, w Polsce cukrzyca to epidemia cicha – tabu jest zarówno sama choroba, jak i jej świadomość społeczna. Zaskakująco niewiele wiedzą o niej zarówno chorzy, którzy usłyszeli diagnozę, jak i ich rodziny, które nie zawsze wiedzą, jak wspierać swoich bliskich.
Zdaniem Anny Śliwińskiej, prezes Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, zbyt łatwe łączenie cukrzycy z otyłością jest często krzywdzące dla pacjentów. Zdrowy tryb życia i dobre nawyki żywieniowe mogą oddalić widmo choroby, ale bardzo dużą rolę w zachorowaniu odgrywają czynniki genetyczne. Stereotypy dotyczące osób chorych sprawiają, że nie rozmawiają oni o swojej chorobie nawet z osobami bliskimi.
Tymczasem eksperci wskazują, że w profilaktykę i leczenie włączona powinny być całe rodzina inaczej pacjent jest skazany np. na oddzielną dietę i samodzielne przygotowanie posiłków oraz sam, niezależnie od rodziny, musi zorganizować sobie regularną aktywność fizyczną. Brak zrozumienia ze strony bliskich może być dla pacjenta utrudnieniem nawet w planowaniu regularnych posiłków. Istotną rolę w terapii odgrywa dobra komunikacja pacjenta z jego otoczeniem, nad którą obie strony muszą pracować.
Jednocześnie z tego samego raportu wynika, że wielu chorych boryka się nie tylko z cukrzycą, ale dodatkowo ze schorzeniami jej towarzyszącymi, wśród nich: nadciśnieniem, POChP (przewlekłą obturacyjną chorobą płuc), chorobami układu sercowo-naczyniowego, depresją. Takie obciążenie, połączone z codziennymi obowiązkami pacjentów, staje się nierzadko przyczyną niedostatków w zakresie prawidłowego odżywiania, przyjmowania odpowiednich leków, angażowania się w aktywność fizyczną, szukania wsparcia psychicznego ze strony bliskich. Konsekwencje – powikłania cukrzycy, mogą być śmiertelnie groźne, prowadzić do inwalidztwa bądź śmierci, dlatego edukacja pacjentów, ale też całego społeczeństwa, to bardzo ważny krok w walce z tą śmiertelną epidemią.
Według ostatniego raportu Instytutu Ochrony Zdrowia pt. „Cukrzyca: gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy?” wielu polskich pacjentów o cukrzycy dowiaduje się dopiero, gdy wystąpią jej groźne dla życia powikłania, takie jak zawał serca czy udar mózgu. To dobitny przykład tego, że brak świadomości społecznej w zakresie cukrzycy jest bardzo powszechny i niesie za sobą znaczące skutki społeczne.
@newsrm.tv
