Przypływ może wyrzucić na brzeg morza czasem niezwykle cenne przedmioty. Niewątpliwie po „przypływie arabskim” na Półwyspie Iberyjskim trudno nie dostrzec jaśniejącej perły wznoszącej się na szczycie zielonego wzgórza nad starą Grenadą. Wzniesiony tam za czasów panowania emirów z dynastii Nasrydów (ostatniej dynastii arabskiej w Hiszpanii) – Yusufa I i Muhammada V, zespół pałacowy swoim majestatem niezmiennie zachwyca do dziś.
Panujący do samego końca średniowiecza Arabowie zwali owo wzgórze al-Sabika, a zamek zbudowany na jego grzbiecie Qualat al-Hamra. „Al–hamra” w tym przypadku oznacza „czerwony”, taki kolor bowiem przybierały mury tej fortecy w zachodzącym, andaluzyjskim słońcu.
Zamek został wzniesiony w latach 1232 – 1273 i rozbudowywany do XIV wieku. To bez wątpienie najpiękniejszy pałac muzułmański, jaki kiedykolwiek powstał na świecie. W 1984 roku został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO i stał się najczęściej zwiedzanym przez turystów zabytkiem Hiszpanii.
Zabudowania wzniesione przez muzułmanów na wzgórzu al-Sabika istniały już w IX wieku. To z tego okresu pochodzi najbardziej ufortyfikowana część całego kompleksu budowli. Alhambra jednak nie była jedynie mającą chronić monarchę fortecą. Było to swojego rodzaju miasto w mieście, otoczone dzielnicami włączonymi do wielkiej aglomeracji miejskiej, Grenady. Z biegiem lat kolejni monarchowie arabscy stale przebudowywali i upiększali Alhambrę. W jej murach rozkwitała nauka, religia, poezja, muzyka. Tutaj zapadały też decyzje polityczne. To magiczne miejsce, doskonalone przez 250 lat przetrwało do 1492 roku, w którym to doszło do poddania Grenady – ostatniego muzułmańskiego bastionu w chrześcijańskiej Europie. Piękno Alhambry było tak ujmujące, że nawet katoliccy monarchowie Hiszpanii nie odważyli się jej zdewastować. Stanowi ona najwspanialsze świadectwo średniowiecznej architektury muzułmańskiej – geometrycznego piękna i harmonii.
Alhambra dzięki wszechobecnym elementom dekoracyjnym wewnątrz wygląda niczym baśniowy pałac. Zdobienia widać między innymi na marmurowych kolumnach czy przestronnych dziedzińcach otoczonych przypominającymi baldachimy kolumnadami. W ich centrum znajdują się najczęściej przepiękne dziedzińce. Przykładem może być tutaj słynne Patio de los Leones, dziedziniec na środku którego umieszczona została fontanna podtrzymywana przez dwanaście lwów.
